عنوان
|
نويسنده
|
مشاهده
|
CCNA : برنامه ريزی و طراحی شبكه ( بخش پنجم ) |
مديريت شبکه |
29312 |
با توجه به جایگاه داده در عصر حاضر و لزوم نگاه جامع به این مقوله مهم ، بر آن شدیم تا محوریت فعالیت های خود را بر روی این موضوع متمرکز نمائیم . از این رو گروه فابک با شعار فناوری اطلاعات برای کسب وکار شکل گرفت و خدمات خود را از طریق سایت www.fabak.ir به مخاطبان محترم عرضه می نماید
 |
CCNA : برنامه ريزی و طراحی شبكه
CCNA : برنامه ريزی و طراحی شبكه ( بخش
پنجم
)
آنچه تاكنون گفته شده است :
-
بخش اول
برنامه ريزی و طراحی : طراحی يك شبكه محلی ساده با استفاده از فناوری سيسكو
-
بخش
دوم برنامه ريزی و طراحی : طراحی يك مدل آدرس دهی IP منطبق بر طرح شبكه
-
بخش
سوم برنامه ريزی و طراحی : طراحی يك مدل آدرس دهی IP منطبق بر طرح شبكه
-
بخش چهارم
برنامه ريزی و طراحی : انتخاب يك پروتكل روتينگ متناسب با نيازهای شبكه
پروتكل های روتينگ Distance-Vector نظير
RIP و IGRP
در پروتكل های روتينگ Distance vector
، بهترين مسير به يك شبكه راه دور بر اساس مسافت تعيين می شود . هر مرتبه كه يك
بسته اطلاعاتی از يك روتر عبور می يابد به آن hop
گفته می شود. مسيری كه دارای تعداد hop كمتری به شبكه مورد نظر باشد
به عنوان بهترين مسير انتخاب خواهد شد . در واقع vector
، نشاندهنده مسير و يا جهت رسيدن به شبكه راه دور
را مشخص می نمايد . پروتكل های
RIP ( برگرفته شده از
Routing Information Protocol ) و IGRP
( برگرفته شده از Interior Gateway Routing Protocol ) دو نمونه
متداول از پروتكل های روتينگ
Distance-vector می باشند .
الگوريتم های روتينگ Distance-Vector
، اطلاعات جداول روتينگ را بطور كامل برای روترهای همسايه ارسال
تا آنها در ادامه
اطلاعات دريافتی را با اطلاعات موجود در جداول روتينگ خود تركيب
و دانش خود را در خصوص ارتباطات بين شبكه ای كامل نمايند
.به روش فوق ، روتينگ مبتنی بر شايعه ( rumor )
گفته می شود چراكه روتر
، بهنگام سازی
جدول روتينگ خود را بر اساس اطلاعات دريافتی از روتر همسايه
انجام می دهد. در اين روش روتر به اطلاعات دريافتی در خصوص شبكه های راه دور
اعتماد می نمايد بدون اين كه خود مستقيما" به اين نتايج رسيده باشد .
همانگونه كه اشاره گرديد ، RIP يك نمونه از پروتكل های
روتينگ Distance-vector
است كه برای تشخيص
بهترين مسير به يك شبكه صرفا" از تعداد hop استفاده می
نمايد . در صورتی كه RIP بيش از يك لينك را به
يك شبكه مشابه
و با تعداد hop برابر
پيدا نمايد
، بطور اتوماتيك از load balancing
گردشی بر روی هر يك از لينك ها استفاده می نمايد .
پروتكل RIP قادر به انجام load
balancing بر روی حداكثر شش خط با cost يكسان است
.
نحوه آغاز به كار يك پروتكل Distance-vector
برای آشنائی با پروتكل های روتينگ Distance-vector
لازم است در ابتدا با نحوه عملكرد آنها پس از آغاز فعاليت
آشنا شويم . در شكل 1 ، وضعيت جدول روتينگ چهار روتر پس از راه اندازی نشان
داده شده است . در جداول فوق صرفا" اطلاعات مربوط به شبكه هائی كه مستقيما" به
هر يك از روترها متصل شده اند ، ذخيره شده است .
پس از آغاز به كار يك
پروتكل روتينگ Distance-Vector بر روی هر
يك از روترها ، جداول روتينگ با استفاده از
اطلاعات مسيرهای جمع آوری شده توسط هر يك از روترهای همسايه بهنگام می گردند .

شكل 1 : وضعيت اوليه جداول روتينگ روترها
همانگونه كه در شكل 1
مشاهده می نمائيد ، در هر يك از
جداول روتينگ صرفا" اطلاعات شبكه هائی كه
مستقيما" به هر روتر متصل شده اند ، ذخيره شده است . هر روتر اطلاعات كامل جدول
روتينگ خود را برای هر يك از اينترفيس های فعال ارسال می نمايد .
جدول روتينگ
هر روتر شامل اطلاعاتی نظير شماره شبكه ، اينترفيس خروجی و تعداد
hop به شبكه است .
بدين ترتيب ، اطلاعات جدول روتينگ كامل و هر يك از آنها
دانش لازم در رابطه
با تمامی شبكه های موجود در
ارتباطات بين شبكه ای
را كسب می نمايد .
شكل 2 ، وضعيت فوق را كه به آن همگرائی
(converge) گفته می شود نشان می دهد .
پس از همگرائی روترها ، اطلاعات موجود در جداول روتينگ بين آنها ارسال نخواهد شد .

شكل 2 : ايجاد همگرائی در شبكه
بديهی است مدت زمانی كه يك شبكه به همگرائی
می رسد بسيار حائز اهميت بوده و كند بودن اين فرآيند می تواند پيامدهای نامطلوبی را
برای شبكه به دنبال داشته باشد . يكی از مسائل در ارتباط با پروتكل
RIP ، كند بودن زمان همگرائی آن است .
جدول روتينگ در هر روتر
اطلاعاتی راجع به شماره شبكه راه دور ، اينترفيسی كه روتر از آن برای ارسال
بسته های اطلاعاتی به شبكه استفاده می نمايد و تعداد hop
و يا متريك به شبكه را نگهداری می نمايد .
حلقه های روتينگ (
Routing loops )
پروتكل های روتينگ Distance-Vector تغييرات
ايجاد شده در ارتباطات بين شبكه ای را با انتشار
مستمر اطلاعات بهنگام شده روتينگ به تمامی اينترفيس های فعال انجام می دهند .
در
اين فرآيند تمامی اطلاعات موجود در جدول روتينگ منتشر
می گردد. فرآيند فوق علاوه
بر اشغال بخشی از پهنای باند لينك ارتباطی ، افزايش
load پردازنده روتر را نيز به دنبال خواهد
داشت . همچنين ، در صورتی كه يك شبكه با مشكل مواجه شود
، سرعت كند همگرائی پروتكل های روتينگ Distance-Vector می تواند پيامدهای منفی نظير
جداول روتينگ متناقض و حلقه های روتينگ را به دنبال داشته باشد .
در پروتكل های روتينگ Distance-Vector همواره احتمال ايجاد حلقه های روتينگ
وجود خواهد داشت چراكه
هر روتر بطور همزمان بهنگام نمی گردد . برای آشنائی با نحوه ايجاد حلقه های روتينگ
يك نمونه مثال را
در شكل 3 بررسی می نمائيم .
فرض
كنيد اينترفيس به شبكه شماره 5 با مشكل مواجه شود . تمامی روترها دانش خود را در
رابطه با شبكه شماره 5 از طريق روتر E دريافت می نمايند
. در جدول روتينگ روتر A يك مسير به شبكه شماره 5 از
طريق روتر B وجود دارد .

شكل 3 : حلقه های روتينگ
زمانی كه شبكه شماره 5 دچار
مشكل گردد ، روتر E
اين موضوع را به اطلاع روتر
C می رساند . اين كار باعث می شود كه روتر
C عمليات روتينگ به شبكه شماره 5 از طريق روتر
E را متوقف نمايد . روترهای
B، A و D نسبت به
بروز مشكل برای شبكه شماره 5 آگاهی نداشته و همچنان اقدام به ارسال اطلاعات بهنگام
می نمايند .سرانجام روتر C اطلاعات بهنگام شده خود را ارسال و باعث
می گردد كه روتر B روتينگ به شبكه شماره 5 را متوقف
نمايد . علی رغم اطلاع به روتر B ، روترهای A
و D هنوز به دليل عدم دريافت اطلاعات بهنگام شده از اين
موضوع آگاهی نداشته و از نظر آنها شبكه شماره 5 همچنان از طريق روتر
B با متريك شماره 3 دردسترس است .
مشكل زمانی ايجاد می شود كه روتر A پيامی با اين موضوع
را ارسال نمايد : " من همچنان اين جا هستم و اين ليست لينك هائی است كه من
آنها را می شناسم
" . در پيام فوق قابليت رسيدن به شبكه شماره
5 و نحوه دستيابی به آن تشريح شده است . بدين ترتيب روترهای B
و D اخبار جالبی
را دريافت می نمايند كه به آنها اعلام شده است شبكه شماره 5 از طريق
روتر A قابل دستيابی است .
روترهای فوق نيز اقدام به ارسال اطلاعاتی مبنی بر در دسترس بودن شبكه شماره 5
می نمايند. بدين ترتيب هر بسته اطلاعاتی كه مقصد آن شبكه شماره 5 باشد به روتر A
و سپس به روتر B رسيده و مجددا" به روتر
A برگردانده می شود .
بدين ترتيب يك "حلقه روتينگ "
ايجاد می گردد كه برای پيشگيری و برخورد
با آنها می بايست يك فكر اساسی كرد .
شمارش نامحدود
به "حلقه های روتينگ " كه در بخش قبل تشريح گرديد ، " شمارش
نامحدود " نيز گفته می شود و علت اصلی بروز اينچنين مسائلی ، شايعات
بیاساس و اطلاعات نادرستی است كه در شبكه توزيع شده است . بدون وجود يك
سيستم كنترلی ، تعداد hop هر مرتبه كه يك بسته
اطلاعاتی از يك روتر عبور می يابد ، افزايش خواهد
يافت . سرعت كند همگرائی شبكه در الگوريتم های روتينگ يكی از دلايل اصلی بروز
اينچنين مشكلاتی در شبكه است .
برای
پيشگيری از اين نوع مسائل ، راه حل های مختلفی در هر يك از پروتكل های
روتينگ پياده سازی شده است . تعريف حداكثر تعداد
hop ، روش route poising ، روش poison reverse و
split horizon نمونه هائی در اين رابطه می باشند .
حداكثر تعداد hop
يكی از روش های حل مشكل
"شمارش نامحدود " ، تعريف يك حداكثر برای تعداد hop
است . پروتكل های روتينگ Distance-Vector نظير
RIP صرفا" امكان افزايش تعداد
hop را تا 15 فراهم می نمايند . بنابراين هر چيزی كه نيازمند
16 hop باشد به منزله غيرقابل دسترس بودن تلقی
می گردد . به عبارت ديگر ، در مثال ارائه شده در بخش قبل
( شكل شماره 3 ) ، پس از ايجاد يك حلقه
با پانزده hop ، اين موضوع به اثبات می رسد
كه شبكه شماره 5 غيرفعال است .
بنابراين
شمارش حداكثر تعداد
hop ، باعث پيشگيری از گرفتار شدن بسته های
اطلاعاتی در حلقه های
تكرار می گردد . روش فوق
با اين كه راه حلی قابل اعمال در شبكه است ولی قادر به حذف حلقه های
روتينگ در شبكه نمی باشد و بسته های اطلاعاتی همچنان در حلقه های روتينگ گرفتار
خواهند شد . ولی در مقابل اين كه بسته های اطلاعاتی بدون نظارت
، كنترل و بررسی در
طول شبكه حركت كنند ، حداكثر مسافتی را طی نموده ( به عنوان نمونه تا 16
hop ) و سپس از بين خواهند رفت .
Split Horizon
يكی ديگر از راه
حل های برخورد با مشكل حلقه های روتينگ ،
Split Horizon است . در اين روش كه كاهش اطلاعات نادرست و حجم عملياتی اضافه روتينگ
در يك شبكه Distance-Vector را به دنبال دارد از اين اصل تبعيت می شود كه اطلاعات
نمی توانند در مسيری كه از
طريق آن دريافت شده اند مجددا" ارسال گردند . به عبارت ديگر ، پروتكل روتينگ ،
اينترفيسی را كه از طريق آن بسته اطلاعاتی
را دريافت كرده است بخاطر سپرده و هرگز از اينترفيس
فوق برای ارسال مجدد آن استفاده نخواهد كرد .
بدين ترتيب و با تبعيت
از اصل فوق ، روتر A از
ارسال اطلاعات بهنگام شده ای كه از طريق روتر B
دريافت نموده است برای روتر B
منع می شود .
route poisoning
يكی ديگر از روش هائی كه باعث
پيشگيری از اطلاعات بهنگام شده
متناقض و توقف حلقه های
روتينگ می گردد ، route poisoning
ناميده می شود . مثلا" زمانی كه شبكه
شماره 5 با مشكل مواجه می گردد
( شكل 3 )
، روتر E يك سطر را در
جدول روتنيگ خود برای شبكه شماره 5 با مقدار hop
شانزده ( غيرقابل دسترس بودن شبكه) درج می نمايد ( مقدار دهی اوليه route poisoning
) .
با نادرست اعلام كردن مسير
رسيدن به شبكه شماره 5 ، روتر C
از بهنگام سازی اطلاعات جدول روتينگ خود مبنی بر وجود يك مسير برای رسيدن به شبكه
شماره 5 پيشگيری می نمايد .زمانی كه روتر C يك route poisoning را از طريق
روتر E دريافت می نمايد ، يك
poison reverse را برای روتر E
ارسال می نمايد تا اين اطمينان ايجاد گردد كه تمامی روترهای موجود در سگمنت
اطلاعات مربوط به route poisoning را دريافت نموده اند .
route poisoning و Split Horizon يك شبكه distance-vector با قابليت اطمينان و
اعتماد بيشتر را ايجاد می نمايند كه در آن از بروز حلقه های تكرار پيشگيری می گردد
.
Holddown
با استفاده از holddown پيشگيری لازم
در خصوص بهنگام سازی اطلاعات يك مسير
بی ثبات ، انجام می شود . اين وضعيت معمولا" بر روی يك لينك سريال اتفاق می
افتد كه در يك لحظه برقرار و در لحظه ای ديگر غيرفعال می گردد (flapping
) . در صورت عدم استفاده از روشی جهت تثبيت اين وضعيت ، شبكه هرگز همگراء
نشده و اينترفيسی كه دائما" up و
down می گردد می تواند تمامی شبكه را با مشكل مواجه سازد .
با استفاده از holddown
از ثبت مسيرهائی كه وضعيت آنها با سرعت زياد تغيير پيدا می نمايد ، پيشگيری بعمل
آمده و به آنها يك فرصت زمانی داده می شود تا وضعيت پايداری پيدا نمايند .
بدين ترتيب ، به روترها اعلام می شود كه برای يك بازه زمانی خاص هر گونه تغييراتی
كه بر روی مسيرهای حذف شده اخير تاثير می گذارد را محدود نمايند . با اين كار از
درج مسيرهای بی ثبات در ساير جداول روتينگ پيشگيری بعمل می آيد .
زمانی كه يك روتر اطلاعات بهنگام شده ای را از طريق يكی از همسايگان
مبنی بر غيرقابل دسترس بودن يك شبكه دريافت می نمايد
( شبكه ای كه تا پيش از اين فعال بوده است ) ، تايمر holddown
آغاز به كار می كند . در صورتی كه اطلاعات بهنگام شده جديدی از يك همسايه دريافت شود كه
دارای متريك بهتری نسبت به وضعيت
اوليه موجود در جدول روتينگ باشد ، holddown برداشته شده
و داده عبور داده می شود
ولی اگر اطلاعات بهنگام شده ای از يك روتر همسايه دريافت گردد
( قبل از اتمام مدت زمان تايمر holddown ) ، كه دارای متريك برابر و يا كمتر از مسير قبلی باشد ، از اطلاعات جديد
بهنگام صرفنظر
و تايمر به فعاليت خود ادامه خواهد داد . بدين ترتيب زمان بيشتری برای ايجاد ثبات در شبكه قبل از
آغاز فرآيند همگرائی آن فراهم می
گردد .
holddown از فرآيند بهنگام
سازی مبتنی بر
trigger استفاده می نمايد
. در اين فرآيند تايمر reset می گردد تا به روترهای
همسايه اطلاع داده شود يك تغيير در شبكه اتفاق افتاده است . برخلاف پيام های
بهنگام از روترهای همسايه ، در اين نوع بهنگام سازی ( مبتنی بر trigger ) يك جدول روتينگ جديد ايجاد و بلافاصله برای
روترهای همسايه ارسال
می گردد چراكه يك تغيير در
ارتباطات بين شبكه ای تشخيص داده شده است .
در بخش پنجم به بررسی پروتكل RIP ،
IGRP و پروتكل های تركيبی خواهيم پرداخت .